Kiczory są najmłodszą czternastą wsią na Orawie Polskiej w województwie małopolskim. Leżą u podnóża Babiej Góry w dolinie potoku Kiczorka oraz na okolicznych polanach śródleśnych na wysokości 760m n p m. Miejscowość ta ma rozproszoną zabudowę, wyodrębniona jest od sąsiednich wiosek. Od strony północnej ukazuje się widok na Babią Górę, z kolei od południowej na Tatry. Od 1 stycznia 1984 r. administracyjnie Kiczory zostały odrębną wioską liczącą obecnie 680 mieszkańców.

Nazwa Kiczory pochodzi z języka wołoskiego Kiczera – (w terminologii Wołochów oznacza wędrującego Karpatami pasterskiego plemienia) – lesista góra. Ta podbabiogórska wieś jest obszarem z lesistymi wzgórzami. Koncepcję herbu Kiczor odniesiono do położenia geograficznego, historii tej miejscowości i tradycji społeczeństwa. Góral w stroju ludowym trzymający ciupagę i pasterski róg wolarski umiejscowiony jest w centralnej części kiczorskiego herbu. Drzewa są symbolem lesistości tego obszaru, a wzniesienia nawiązują do położenia górskiego.

Mieszkańcy zajmują się pasterstwem, hodowlą bydła i trzody chlewnej, pracą w lesie i na roli.

Także pod względem przyrodniczym obszar ten jest atrakcyjny. Ogromnym plusem tej miejscowości jest położenie w otoczeniu lasów, głównie drzewostany świerka. Piękne krajobrazy, rozległe grzybodajne lasy, czyste potoki i powietrze. Przez Kiczory prowadzi zielony szlak na Babią Górę. To znakomite miejsce do wypoczynku oraz uprawiania turystyki pieszej, rowerowej i narciarskiej.

Mówi się tu przede wszystkim w gwarze orawskiej i okazjonalnie nosi się stroje orawskie.

W tej okolicy zachowały się przykłady dawnego budownictwa orawskiego oraz znajduje się również wiele zabytków kultury materialnej: kapliczek przydrożnych, dzwonnic, stylowych budynków i na polanie pomnik przyrody „Gruba Jodła”.